Dwa tygodnie po uciecze z pałacu Kabro, Aleera nadal ukrywała się w lasach wraz z grupką swoich wybawców. Grupa połączyła się z głównymi siłami, czy raczej tym co z nich zostało. Ukryci w lasach buntownicy zwalczani byli z ziemi i powietrza przez sojuszników Kabro - galaktyczną korporację Rim Commercial Minnig. Uciekając przed najemnikami i łowcami z klanu Laso nie mieli czasu by nawiązać łączność z głównym obozem. Lecz Aleraa sporo się dowiedziała. Planeta była bogata w minerały, lecz jej dotychczasowy rząd nie zgadzał się na rabunkową eksploatację. Starając się chronić przyrodę planety. Korporacje licząc na lukratywne zyski kłębiły się w stolicy lobbując u kogo się dało. Walcząc przy tym między sobą wszelkimi dostępnymi metodami przeszkadzały sobie wzajemnie. W końcu ktoś z RCM miał dość podchodów. Udał się bezpośrednio do przywódców klanów mieszkających z dala od stolicy. Prawie wszyscy go odesłali, z wyjątkiem jednego. Kabro Laso. Wsparty kredytami korporacji, Laso szybko podporządkował sobie mniejsze szczepy i udzielił zgody na wydobycie na terenach przejętych od innych. Korporacyjne machiny górnicze spadły z nieba niszcząc i pustosząc sawanny. Oczywiście nie wszystkim się to podobało. Skorumpowany rząd i Gubernator nie zrobili nic. Więc inne klany postanowiły działać. Od nacisków przeszły do otwartej walki w czym przodował klan Rev. Na nim też skupiło się główne uderzenie Korpo najemników. Aleera słyszała opowieści o tym jak dzielnie walczyli i ginęli jej bliscy. Jej szczep był dość odizolowany, i to właśnie on stanowił zalążek ruchu oporu walczącego o ocalenie planety. Sytuację buntowników znacznie skomplikowały informacje o planach małżeńskich Kabro, jeżeli ożenił by się z Hiu, stałby się oficjalnym przywódcą szczepu, a walka przeciw niemu była by pogwałceniem odwiecznych praw. W tej sytuacji buntownicy zaryzykowali wszystko by odbić Aleerę i uniemożliwić wykorzystanie jej do nacisku na Hiu. Więcej miała dowiedzieć się w obozie. Kiedy wreszcie dotarli w bezpieczne górskie regiony w których natura była jeszcze dzika a ścigacze nie były w stanie się przebić przez gęstwinę. Przelatujące od czasu do czasu myśliwce nie były w stanie wypatrzeć ukrytych pod gęstymi drzewami szałasów należących do buntowników.
Niewielka dziewięcioosobowa grupa weszła na sporą polanę, ukrytą między sześcioma olbrzymimi i rozłożystymi drzewami. Prowadząca grupę Behno Ne była wysoką zielonoskórą Togrutanką. To ona najmocniej powątpiewała w wartość Aleery. Dziewczyna straciła swoją rodzinę w walkach z najemnikami Korporacji, podobno jej ojciec bronił ziemi do końca. Teraz szła na szpicy witając się z wartownikami obozu. Nie trzeba było być ekspertem żeby dostrzec że trzymane przez nich blastery pamiętają znacznie lepsze czasy. Za nią szedł przywódca grupy, starszy już Togrutanin, nazywał się Hushta, ostatnim z członków oddziału którzy przeżyli obławę i których Aleraa rozpoznawała był Otazi, mężczyzna który wyciągnął ją z pałacu. Czarnoskóra szła tuż za Hushtą i mogła dokładnie przyjrzeć się obozowi.
Wokół polany rozstawione były liczne szałasy przytulone do potężnych pni, nieco dalej trochę umocnień, i jakieś niewielkie ogródki na których coś rosło. Środek polany zajmowało największe pole uprawne, o ile można tak mówić o dzikiej odmianie bulw. Naprzeciw nich wyszedł przywódca buntu. Hexun jej kuzyn ze strony ojca, pamiętała że był od niej o jakieś 10 lat starszy, słynny poskramiacz bestii teraz dowodził buntem. Podobnie jak inni członkowie szczepu od razu rozpoznał Alerę. Krótkie i surowe powitanie zakończyło się zaproszeniem Aleery i Hushta do szałasu Hexuna. W zasadzie był to największy szałas dobrze zamaskowany i ukryty. W środku siedział jakby lekko nieobecny Szaman Garon. Spostrzegła że bardzo się postarzał, a kiedy weszła zupełnie nie zareagował, jakby jej nie poznał.
Hexun szybko przeszedł do rzeczy.
- Hiu się nie udało, Kabro został tylko ranny, i jest wściekły. Twoja matka na szczęście nie przeżyła zamachu. Nic jej już nie zrobi. Teraz jesteś jedyną spadkobierczynią przywództwa w naszym szczepie. Wiem że miałaś dużo czasu na pogodzenie się ze stratą. Lecz nie pora teraz na żal. Korporacja i Łowcy Laso dali nam się we znaki...
- Dali się we znaki? Wybili mi dwie trzecie oddziału.
Husht przerwał mu w pół słowa, był najwyraźniej silnie wzburzony. Praktycznie krzyczał na swojego przywódcę wymachując rękoma. Stres związany z przebijaniem się opuścił i teraz kiedy był już bezpieczny mógł powiedzieć co myśli.
- Poleciało po nią pięćdziesięciu naszych najlepszych bojowników, wróciło ośmioro. Uważasz, że to mało. Poświęciliśmy dla niej wszystko.
- uważam że dobrze zrobiliśmy, idź do Beri, odpocznij, nie...
- Nie mów mi gdzie mam iść! Zostaję tutaj.
Uspokoił się nieco, i pozwolił Hexunowi mówić. Ten odczekał chwilę. Wiedział że jego przyjaciel jest wściekły, znał go, musiał pozwolić mu ochłonąć. Wzmianka o Beri zawsze działała chłodząco na głowę porywczego wojownika.
- My też nie próżnowaliśmy, udało nam się pokazać zniszczenia jakich dokonała RCM otwierając swoje kopalnie odkrywkowe. Klany burzą się, ale Kabro karmi je bajkami o tym że wszystko dzieje się na jego ziemiach. Dopóki nie zrobimy czegoś spektakularnego nie mamy szans na przebicie się przez otaczający Króla kordon, zdrajców i lobbysów. Teraz jednak potrzebujemy skupić się na odzyskaniu sił.
- Sekrum Dao i Jon Hewui mieli zorganizować dostawę sprzętu.
- i zorganizują, najprawdopodobniej będą też mieli nowych rekrutów. Teraz kiedy jesteś już z nami, powinno być ich znacznie więcej.
- Chcesz ją wysłać do osad?
- Tak, masz jakiś lepszy pomysł?
Aleera do tej pory przysłuchiwała się rozmowie starszych, teraz wreszcie miała okazję zabrać głos.
